ما که مرده هایمان هم به درد مرثیه سرایی نمی خورند.

نمی دانم روزهای بدون شما قرار است چه طور بگذرد؟احساس می کنم زیر پایمان خالی شده،ما از همان صبحی که سایه شما را نداشت،سقوط کردیم،شکستیم،امیدهایمان از دست رفت.ما بچه های مناطق جنگی،که میان گلوله های تجزیه طلب ها و گوش به فرمان بی بی سی ها و چهره های تکیده مهاجران سوری و عراقی ،نفس های زندگیمان تکه تکه شده.ما که سال هاست بوی دود جنگ و سیاهیش تا پشت خانه هایمان آمده،برای ما که جای ترکش ها روی مساجد شهرمان مانده و شهدایمان سهم زیادی از زمین ندارند و شهرداری هربار قاب ها و باغچه ها را برداشته تا جوان تازه رسیده از سفر چند ساله ای را به خاک بسپارد.برای ما که هیچ وقت تیتر یک خبرها نبوده ایم چون خانه هایمان انتهای دنیاست ،برای ما که امیدهای از دست رفته مان سالهاست با تنها امیدمان که شما بودی،پیوند خورده بود.چه کسی حال ما را می پرسد؟چه کسی از ویرانه های ما خبر می گیرد؟چه کسی جنازه های ما را به صف می کند؟ما طبقه فراموش شده ،انتهای دنیا .ما که سهممان رنگی کردن شعار دیگری بر پوسترهاست.ما که از محاسبات ت خط خورده ایم،ما که در های خانه هایمان را به روی خواهرها و برادر های عراقی و سوری مان سال هاست گشوده ایم.ما میان این حجم عکس ها و چراغ ها کجاییم؟ ما میان این همه افسوس های شیک و متن های بلند بالا از تیزهوشان برآمده از مدارس خصوصی ،کجاییم؟راستی ما کجاییم سردار؟صدیقه من سهمش کجاست؟جای زهرا کجاست؟شما از تنها امیدهای ما حراست می کردید.از امید داشتن شهری که روزی آباد بشود.از جنگی که ریشه هایش تا پشت خانه هایمان نیاید.من را این عکس شیک و آن نوشته های جان سوز تکان هم نمی دهد.عجیب است!چه دره عمیقی ست بین ما و آنها که برایم غریبه اند و شما که برای ما غریبه نبودید از ما بودید .از جنس دردهایی که می کشیدیم از نفس های زندگیمان که به شماره می افتاد از حق زیستنمان که برای هیچ کس به حساب هم نیامد.من بیگانه ام با این مردمانی که نمی شناسمشان من آشنایم با همان خانه های انتهای دنیا با آن همه دردی که چون شیک نیستند و تنها وقتی به درد سلفی می خورند به حساب می آیند،من هم دردم با آنها که نفسشان را می دهند تا در آخرین لحظه های دیدار با پیکرت،باشند!ما امید زیبایمان را به خاک سپردیم و ندیدیم برایت کنار سفارت خانه هایمان شمعی روشن کنند برای شما که پناه ما بودید،پناه زخم هایمان ،پناه آه هایی که شمارششان از دستمان در رفته.این پیوند ابدی با پست های اینستاگرام با پروژکتورهای دروغ،محو نمی شود.خودم را به لعن و نفرین این مردمان بیگانه آلوده می کنم و می گریم بر شما که امید ما بودید، ما بچه های انتهای دنیا.