فکر نمی کردم به تهران برگردم،گاهی اون طوری که فکر می کنیم ،نمیشه،ساعت چهار صبح بود و کیفم به دست آقای راننده تو صندوق عقب ماشین،جا گرفت،خیابون های اول صبح رو دوست دارم،شهر خالی بدون آدم،بدون خستگی،اول صبح وقتیه که هنوز قصه ها شروع نشدن،هنوز خط دلخوری ها نوشته نشده،هنوز صدای فریاد اعتراض ها بلند نشده،ساکت و سرد بدون هیچ لکی،اول صبح، روز قبل رو شسته و تموم کرده ،برگه های کتاب رو ورق زده بدون اینکه براش قصه های دیروز محلی از اعراب داشته باشند.راننده همه چراغ ها رو سریع رد می کرد،زمان بندی خوبی داشت ،بی توقف، انگار برای همین کار ساخته شده بود.خوبه که آدم برای یه کاری ساخته شده باشه.
میدونم تو همیشه اول صبح بیدار میشی،همیشه وقتی صدای اذان می پیچه تو خیابون های ساکت ،می ایستی به نماز.میدونستم اگر روی گوشیت زنگ بزنم،بیداری.یادم نمی ره اون روزی رو که گوشه چشمات تر شد و بغض و سکوتت رو فرو دادی و گفتی:در اقلیت بودن خیلی سخته.سجاده تو مهر نداره،سجاده من مهر داره،اما یک خط مهربانی از سمت قلب تو تا قلب من کشیده شده.اگر یک روزی قدرت داشتم وضوخانه های خوابگاه رو مجهز به حوضچه می کنم تا اینقدر مشقت نکشی برای وضو گرفتن.
من دلم برای تو تنگ شده بود زهرا،اون وقتی که توی پارک پشت درخت قایم شدی و گفتی نباید من رو از بازی حذف می کردین،فهمیدم تا همیشه دلم برات تنگ میشه.کاش این روزا می شد پشت ترک دوچرخه تو بشینم و از این چرخه ناامیدی و استیصال بیرون برم.
قصه ی نقاشی ها رو دوست دارم عارفه ولی قصه نقاش ها رو بیشتر از نقاشی ها دوست دارم،قصه نقاش هایی که روی داربست ها می شینن و نقش پیچک ها رو برای نوازش چشم ها با حوصله،نقش می زنند.نقاش ها دنیای بدیعی دارن می خوان آدم ها همه چشم بشن و تماشا و از دیدن برسن به «بینایی».
خورشید تو باید هر چند وقت یک بار طلوع کنی و بهم یادآوری کنی چرا و برای چی یک آدم هایی رو باید دوست داشته باشم.شاید ندونی اما یک بار دست های تو من رو از چیزی که دوست نداشتم،دور کرده،ممنونم!
یک رفاقت هایی مثل عطر گل نرگس تو خیابون سی تیر!همون قدر اصیل و قدیمی همون قدر خوش عطر و دلبر
درباره این سایت