شب رو دیدی چه قشنگ بود؟ ستاره بارون بود؟ میگن از وقتی کرونا اومده هوا تمیز تر شده، درختا و حیوانات دارن از دست آدمیزاد یک نفس راحت می کشن. یک بار تو یکی از نوشته هام گفته بودم ترس غم انگیزه. طبیعت سالهاست با غم از دست رفتن حیاتش گلاویزه. حالا همه چیز داره نو میشه: طبیعت هوا. یک عکس از جنگلهای استرالیا که چند وقت پیش آتش گرفته بودن دیدم، درختها جوانه زده بودن.طبیعت داره دوباره خودش رو بازسازی می کنه. نویسنده پای عکس نوشته بود از طبیعت الهام بگیریم،به زندگی برگردیم. ترسیدم! وقتی آدمیزاد میخواد یک جوری خودش رو به طبیعت وصل کنه، می ترسم. نمیشه امیدوار نشن؟ نمیشه یه مدت جهان رو به حال خودش رها کنن؟ نمیشه اینقدر نشینن پشت اون میزهای بدقواره اداره هاشون؟ نمیشه دود ماشینهاشون رو نفرستن تو هوا؟ دیدی چقدر تمدارا مستاصل شدن؟ میبینی چه طور عقل کل ها به تته پته افتادن؟ میبینی چه طور نخوت و تکبر سکوت کرده؟ زمان ایستاده. زمان رو نقطه ابهام ایستاده. کجان اون نظریات سرعت دنیای مدرن؟ بدو تا عقب نمونی؟ خیلی چیزها پوشالیه. قبول داری؟ میدونم الان موقع مناسبی برای خندیدن نیست، اما اضطراب رو که می گذارم یک گوشه، به همه چیز خنده ام میگیره، به دستپاچگی اونایی که قدرت داشتن به پهلون پنبه ها. به اونایی که می گفتن جواب همه سوالات پیش ماست. شاید الان کلی جواب ردیف کنن. ولی اونا هیچ وقت این سوال رو تو ذهنشون نداشتن. این سوال که :اگر همه چیز اون طوری که تو فکر می کنی، نباشه، چی؟ اگر بشه دنیا شکل دیگه ای باشه، چی؟ من میگم حتی اگر این یک ویروس دست ساخته شرق یا غرب باشه وَمَکَرُوا وَمَکَرَ اللَّهُ ۖ وَاللَّهُ خَیْرُ الْمَاکِرِینَ
درباره این سایت